دستاوردی با نام M.R.E یا “غذای آماده‌ی خوردن”- بسته‌ی مهر و موم شده پر از پاستای چسبنده و منجمد- در حال ارتقاء به حد بسیار مطلوبی است. این غذاها خوش طعم‌تر از غذاهای بدون آب نیستند و همچنین در ساخت آن‌ها از تکنولوژی‌های فریز یا خشک کننده‌ی بهتری استفاده نشده است. ولی اکنون ارتش آمریکا ساندویچی را توسعه داده است که حتی پس از دو سال، می‌توان آن را بطور تازه مصرف کرد.

وقتی غذا فاسد می‌شود، در واقع بر اثر فعل و انفعالات شیمیایی و روندهای بیولوژیکی تغییراتی در آن ایجاد می‌شود. برخی از این تغییرات به طور ذاتی، در مواد تشکیل دهنده‌ی غذا و برخی دیگر توسط باکتری‌ها رخ می‌دهد. ولی هر دوی این عوامل، برای پیشرفت خود نیاز به آب و یا اکسیژن دارند. ارتش آمریکا، ساندویچ یا مواد سازنده‌اش را مجددا اختراع نکرده است تا ماندگاری آن را زیاد کند بلکه با این هدف پیش رفته است تا ساندویچی را بسازد که آب و اکسیژن را طی معادله‌ای از بین ببرد.

برای این‌کار، محققان از اجزائی همچون شکر (مثلا در ژله یا مربا)، نمک، یا عسل که رطوبت دارند ولی آن را حفظ می‌کنند و در ارتباط با دیگر اجزا قرار نمی‌دهند، شروع کردند. به یک گوجه فرنگی تازه بر روی ساندویچ فکر کنید که به سرعت نان را خیس می‌کند زیرا آب، از گوجه به نان نفوذ می‌کند. ولی ژله یا مربا بر روی نان تست، هرچند مرطوب هستند، ولی رطوبت خود را به نان نفوذ نمی‌دهند. اجزائی که رطوبت خود را حفظ می‌کنند، کلید دست‌یابی محققین به این موفقیت بود.

شاید دور نگه داشتن اکسیژن از ساندویچ به این سادگی نباشد. برای این کار، هر ساندویچ در یک پاکت مهروموم شده با یک مصرف کننده‌ی اکسیژن (scavenger) نگه داری می‌شود. پاکت مذکور، یک پاکت با براده‌های آهن است که با کشش اکسیژن از محیط، آن را در لایه‌ای از زنگ آهن به دام می‌اندازد. این، اکسیژن را از چیزهایی مثل نان دور نگه می‌دارد و از خراب کاری اکسیژن در جهت پوسیدگی و فساد جلوگیری می‌کند.

بدون آب و اکسیژن، یک ساندویچ می‌تواند برای زمان بسیار طولانی سالم بماند و با این روش که توضیح داده شد ، ادعا می‌شود که دو سال دوام می‌آورد. حالا این که چطور این دو سال را دقیقا محاسبه کرده‌اند، از سوالاتی است که برای من پیش آمده است و کسی پاسخ‌گو نیست!